قیرو کارزین وعکاسی

عکاسی زیر آب

عکاسی زیر آب در سال‌های اخیر همراه با تجهیزاتش پیشرفت چشمگیری کرده است.

از جمله تجهزاتی که برای عکاسان حرفه‌ای و آماتور فراهم شده است، استفاده از یک پوشش پلاستکی برای دوربین است. با وجود این محفظه، عکاسان امکان آن را پیدا کردند تا دوربین‌های خود را زیر آب ببرند. البته تمام تجهیزات عکاسی زیر آب بسته به کیفیت با قیمت‌های مختلف عرضه می‌شوند.

کنترل حرکت در عکاسی زیر آب بسیارمهم است. سوژه‌ها ممکن است روی سطح زمین حرکت کنند اما در زیر آب همه چیز در حال جنبش است. سوژه، زمینه و حتی خود شما که با هر جریان آبی تغییر جا می‌دهید.

عکس از: اریک چن

انعکاس نور عامل دیگری است که تاثیر زیادی بر عکاسی زیر آب می‌گذارد. هر چقدر عمیق‌تر در عمق آب فرو روید به نور کمتری دسترسی خواهید داشت و رنگ قرمز در عکس‌ها برجسته‌تر می‌شود.

سوژه‌ها در زیر آب بسیار کوچک‌تر از سطح زمین توسط دوربین ثبت می‌شوند. عکاسان آماتور همیشه از دیدن عکس ماهی بزرگی که در زیر آب تصویر برداری کرده‌اند متعجب می‌شوند.

به طور کلی عکاسی زیر آب به شدت به ابزار و تجهیزات وابسته است. به خاطر داشته باشید برای تهیه یک عکس خوب در زیر آب، دانستن فنون و تکنیک کافی نیست.

عکاسی گوتیگ

مفهوم عکاسی گوتیک (Gothic photography) مسلما بدون دانستن تعریف گوتیک کمی گیج کننده و تا حدی نامفهوم به نظر می‌رسد.

خرده‌فرهنگ گوتیک در سال‌های پایانی دهه 1970 و شروع 1980 پا به عرصه وجود گذاشت.

طرفداران این خرده فرهنگ به نمایش دادن جنبه‌های تاریک و سیاه زندگی علاقمند هستند و در کارهایشان بر مفهوم مرگ، درد و رنج تمرکز بیشتری دارند. در عین حال جدا سعی می‌کنند همه جوانب زندگی را به صورتی متفاوت در معرض عموم قرار دهند.
رنگ‌های سیاه، سفید، قرمز و بنفش نقش زیادی در هنرهای گوتیک دارد. هر چند عکس‌های گوتیک به نظر تاریک، مرموز و خوفناک می‌آید اما بعضی معتقدند هنرمندان سبک گوتیک سعی می‌کنند جنبه‌های به ظاهر زشت زندگی را زیبا به نمایش در آوردند.

سوژه‌های عکاسی گوتیک ممکن است یک پرتره و یا منظره باشد. قبرستان‌ها، بناهای عجیب سنگی، عمارت‌های ویران از جمله مکان‌های متعارف در میان عکاسان سبک گوتیک است.

به طور کلی اکثر عکس‌های گوتیک سیاه و سفید و یا قهوه‌ای (Sepia) هستند چرا که در این رنگ‌ها حسی مرموز و نوستالوژیک نهفته است که به عکاسان در انتقال مفموم مورد نظرشان کمک می‌کند.

عکس از : جو کیت

عکس از: آنا سیفا

عکس از: تورج خامنه‌زاده

عکاسی جنگ

عکاسی جنگ (War Photography and Combat Photography) تصور مردم دنیا را از پدیده جنگ تغییر داد

عکاسی جنگ به مردم کمک می‌کند تا عمق یک فاجعه جنگی را که از طرق نوشتار قابل انتقال نیست درک کنند.

جنگ‌های داخلی آمریکا نقطه شروعی عکاسی جنگ بودند. در این عکس‌ها چهره خشن و بی‌پرده‌ای از زشتی‌های این جنگ داخلی برای مردم فاش شد. در واقع مردمی که جنگ داخلی را اقدامی شرافتمندانه به حساب می‌آوردند با دیدن تصاویری از واقعیت‌های این جنگ شوکه شدند.
به علت حساسیت‌های نظامی و استراتژیک اجازه تصویربرداری چندانی در جنگ اول جهانی به عکاسان داده نشد، هر چند عکاسی از پیکارهای مبارزاتی؛ سال‌ها پیش از این جنگ آغاز شده بود.

عکس‌های جنگی در طول جنگ جهانی دوم بیشتر ترغیب کننده روحیه میهن پرستی و افشا کننده بی عدالتی‌های اجتماعی بود.

اما عکس‌های تکان دهنده از فاجعه‌های جنگ ویتنام باعث ایجاد روحیه و تفکرات ضد جنگ در مردم شد.

سوژه‌های عکاسی جنگ می‌توانند خارج از محدوده جبهه یک جنگ نیز باشند. ثبت تصاویر ویرانه‌های به جا مانده از جنگ و لطمات انسانی نیز در حوزه همین عکاسی قرار دارد.
در واقع هدف اصلی عکاسی جنگ به تصویر کشیدن چهره انسانی است که به هر شکل درگیر این نزاع و درگیری است؛ خواه یک سرباز خسته؛ خواه یک کودک غمگین.

همانطور که تاریخ نشان داده است، عکاسی جنگ تاثیر زیادی در افکار عمومی دارد و ممکن است مانند مثال جنگ ویتنام، مردم را در مقابل سیاست کشور قرار داده و حتی دولتمردان را مجبور به توقف جنگ کنند.

جیمز نچوی عکاس مشهور جنگ در حال عکاسی

عکس از: ادی ادم

عکس از: جینمارک بوجو

عکس از: کاوه گلستان

عکاسی در شب

عکاسی در شب (Night Photography) همانطور که از نامش پیداست هنگام غروب و یا تاریکی شب انجام می‌شود.

در عکاسی سنتی کمبود نور توسط نورهای مصنوعی و یا نوردهی در زمان بالا جبران می‌شد تا فیلم‌های عکاسی بتوانند نور کافی برای ثبت سوژه را داشته باشند.

امروز فلاش‌های قوی و در عین حال دوربین‌های دیجیتال امکان بهره گرفتن از نورهای محیطی را برای عکاس ایجاد کرده است.

براسی (Brassai) و بیل برانت (Bill Brandt) دو عکاس برجسته‌ای هستند که نفش به سزایی در ارتقای عکاسی در شب داشته‌اند. براسی به خاطر عکس‌هایش از شب‌های پاریس و بیل برانت به ثبت تصاویری از شب‌های لندن در طی جنگ جهانی دوم.
البته مشهورترین عکاس در این شاخه از عکاسی، مایکل کنا (Michael Kenna) نام دارد که عکس‌های سیاه و سفید معروفش از مناظر شهری و طبیعت در شب به قیمت گزافی در سال 1990 به فروش رسید.

آشنایی با نورهای مختلف و استفاده از تنظیمات دستی دوربین مهم‌ترین تو صیه‌ای است که به عکاسان تازه کار و علاقه‌مند به عکاسی در شب می‌شود.

عکس از: بیل برانت

عکس از: مایکل کنا

عکاسی سیاه و سفید

عکس سیاه و سفید در ابتدای ظهور عکاسی، تنها انتخاب عکاسان بود.

بعدها حتی با تولید فیلم‌‌های رنگی نیز عکاسان ترجیح می‌دادند با فیلم‌های سیاه و سفید به کار خود ادامه دهند چرا که این فیلم‌ها به نسبت ارزان‌تر و البته با کیفیت‌تر بودند.

با بالا رفتن کیفیت فیلم‌های رنگی تولید فیلم‌های سیاه و سفید با شکست رو به رو شد؛ اما امروزه عکس‌های سیاه و سفید به حیاتی دوباره دست یافته‌اند چرا که عکاسان به قدرت بی‌بدیل و نامنتهای عکس‌های سیاه و سفید پی برده‌اند.

شاید این سوال در ذهن ایجاد شود که با وجود طراوت رنگ در دوربین‌های دیجیتال چرا همچنان عکاسی سیاه و سفید (Black and White Photography) طرفداران خود را دارد.

عکس از: کل تامپسان

عکس از: ماریزیو پلیزی

عکس از: محمد تهرانی

در واقع گاهی عکاس مایل است از سایه‌های قوی و طیف‌های خشن یک سوژه را برجسته کند. در عین حال این عکاسی توانایی خاصی در ایجاد فضاهای رمانتیک و رمزآلودی را دارد که از عهده عکاسی رنگی خارج است.

سوژه‌های یکسان در دو عکاسی رنگی و سیاه و سفید به شکل‌های مختلفی بروز می‌کنند.
نور و سایه نقش کلیدی را در عکاسی سیاه و سفید بر عهده دارند و چنانچه عکاس نتواند نور مناسبی را در تصویر به ثبت برساند از ارزش کارش به شدت کاسته می‌شود.

دوران عکاسی سیاه و سفید با اختراع دوربین‌های دیجیتال به نظر رو به اتمام می‌رسید اما امروزه اکثر این دوربین‌ها گزینه‌ای دارند که ثبت تصویرهای سیاه و سفید را برای ما امکان‌پذیر کرده است.

البته کیفیت تصویر سیاه و سفید با بالا رفتن کیفیت دوربین ارتقا پیدا می‌کند. نرم افزارهایی نیز هستند که به ما اجازه می‌دهند تا عکس‌های رنگی خود را به سیاه و سفید تبدیل و چاپ کنیم.

به نظر می‌رسد عکاسی سیاه و سفید به علت انتقال یک حس نوستالوژیک همیشه مورد تحسین و علاقه مردم خواهد بود.

عکاسی مستند

تصویر در عکاسی مستند (Documentary photography) یک سند تاریخی به حساب می‌آید.

عکس‌های مستند در کنار محسنات زیبایی‌شناسانه و هنری، بیشتر به منظور تحولات اجتماعی و سیاسی مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرند چراکه واقعیت را همانطور که هست به ثبت می‌رسانند.

به عبارت ساده‌تر، در این نوع عکاسی تصویر نفش یک شاهد و مدرک را برای اثباب وجود یک وضعیت خاص به عهده دارد. لوییس هین و جیمز ون دو پیشگام در عرصه عکاسی مستند هستند.
هرچند عکاسی مستند و عکاسی هنری در دو نقطه مقابل هم قرار گرفته‌اند، پائول استرند جزو معدود عکاسان مشهوری ست که در کارهای هوشمندانه‌اش، نقطه مشترکی بین این دو رشته عکاسی ایجاد کرده است.

گاهی اوقات عکس‌های مستند با قصد برانگیختن احساسات بیننده تا حدی عجیب، تکان دهنده و در عین حال هوشدار دهنده است و بیشترین مثال‌های مشهور در این زمینه عکاسی در روزنامه‌ها و مجلات نوین و مدرن به چاپ رسیده‌اند
از طریق عکس‌های مستند، بیننده از فرهنگ، سیاست و موقعیت‌های اجتماعی سایر مردم دنیا اطلاعات درستی به دست می‌آورد.

بدون شک این شکل از عکاسی با به نمایش درآوردن مشکل فراگیر فقر، نقش بسیار مهمی در آگاه سازی مردم آمریکا از موقعیت اجتماعی کشور در بحران 1930 داشته است

زن نابینا در نیویورک - پائول استرند

کودک کارگر در کارخانه نخ ریسی - لوییس هین

کارگر در حال ساخت عمارتی بزرگ در منهتن - لوییس هین

عکس از منصوره معتمدی

عکاسی خیابانی

عکاسی خیابانی (street photography) به عنوان بدنه هنر عکاسی، صحنه‌هایی از زندگی روزمره مردم را سوژه اصلی خود قرار می‌دهد.

خیابان‌ها، پارک‌ها، کارناوال‌ها، محل‌های خرید و مراکزی که مردم گرد هم می‌آیند، محل اصلی تهیه عکس‌های خیابانی است.
هر چند این عکاسی شاخه‌ای از عکاسی مستند به شمار می‌آید اما از بعضی لحاظ با هم متفاوت هستند از جمله اینکه هدف اصلی عکاسی خیابانی به تصویر کشیدن مردم است و نه پوشش یک اتفاق.
در واقع این شاخه از عکاسی آیینه‌ای است در برابر مردم که گاهی نیز با شوخ طبعی و یا لحنی طعنه‌آمیز پیام‌های سیاسی و یا اجتماعی را منتقل می‌کند که در چنین شرایطی به عکاسی مستند نزدیک می‌شود.
سال‌های 1975 تا 1980 نقطه اوج و شکوفایی تاریخ عکاسی خیابانی است.

زندگی روزمره - پائول مک دوناگ

زندگی روزمره - کن آرایو

عکس: حجت سپهوند

عکس: بهنام صدیقی

عکاسی ماکرو

ثبت هر عنصر کوچکی درمحدوده‌ی عکاسی ماکرو (Macro photography) قرار می‌گیرد.

در واقع یک عکس‌خوب ماکرو باید جزییاتی را که با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شود، آشکار کند. سوژه های این شاخه از عکاسی بسیار زیاد و متنوع است و تنها ذهن یک عکاس ممکن است آنها را محدود کند. چرا که طبیعت به طور ویژه موضوع اصلی این شاخه از عکاسی است؛ انواع حشرات، آبزیان بسیار کوچک و جزییات بدنه‌ی یک گیاه یا حیوان از جمله سوژه‌های متداول در عکاسی ماکرو هستند.
پیش از روی کار آمدن دوربین‌های دیجیتال، عکاسی ماکرو به علت تجهیزات خاص و پرهزینه برای عموم امکان پذیر نبود.

امروزه لنزهای تله و ذره‌بینی، امکان عکاسی از هر عنصر کوچکی را حتی در دوربین‌های خانگی فراهم کرده است اما عکاسان حرفه‌ای در این شاخه، با آگاهی از فن، ابزار مناسب و نورپردازی‌های دقیق عکس‌های خیره کننده‌ای را تهیه می‌کنند.

عکس از: لوکی

عکاسی خبری

هدف اصلی عکاسی خبری (Photojournalism) ثبت اتفاقات خبری است

ماموریت اولیه عکاس خبری تهیه تصویری است که کامل کننده یک گزارش باشد. هر چند یک عکاس حرفه‌ای می‌تواند تصاویر یک خبر را پیش از یک گزارشگر تهیه کند.

تصاویر خبری تلاش می‌کنند تا با جلب نظر مخاطب، آنها را به دیدن و یا شنیدن باقی گزارش ترغیب کنند. اما در عین حال عکس خبری باید نماینده و شاهدی صادق در ماجرای اتفاق افتاده باشد.
بنابراین برای عکاسان حرفه‌ای و مسئولین رسانه‌ها، هرگونه دستکاری و یا تغییر عکس در محدوده نکات غیر اخلاقی قرار می‌گیرد.
مرامنامه‌های اخلاقی شاخصه‌هایی هستند که حوزه عکاسی خبری را از سایر شاخه‌های عکاسی متمایز می‌کنند.
عکاسی خبری به علت صداقت در ثبت تصویر، کاربردی‌ترین شاخه عکاسی است. از سوی دیگر ممکن است بعضی با در نظر گرفتن اهمیت کادربندی، انتخاب زاویه دید و لنز مناسب، عکسی خبری را در بخش هنری دسته بندی کنند. به ویژه اینکه در سال‌های اخیر، عکس‌های خبری زیادی در گالری‌ها به نمایش در آمده است.
اما اطلاق عنوان هنر به عکاسی خبری مشکلات زیادی را به وجود آورده چرا که پیروی از مرامنامه‌های اخلاقی در زمینه یک کار هنری بی‌معنی به نظر می‌رسد و همین اتفاق ممکن است در آینده باعث سلب اعتماد مخاطبان عکس‌های خبری شود.

عکس: عباس کوثری

عکس از فینبار ریلی

عکس: عطا طاهرکناره